همیشه لازم است کسی آخر خط بایستد. کسی که نهایی شدن یک کار را تائید کند؛ که مطمئن شود کار با کیفیت لازم انجام شده است؛ که وقتی دیگران سرسری می‌گذرند، همچنان برای رسیدن به حد مطلوب ادامه دهد. اگر می‌خواهید کاری کنید، لازم است مسئولیت ایستادن در آخر خط را قبول کنید. وقتی به چراغ‌های شمارشگر ناهماهنگ سر چهارراه‌ها فکر کنید، خوب می‌فهمید که چرا همیشه لازم است کسی آخر خط بایستد! همیشه آخر خط بایستید تا جهانی بهتر بسازید.

چندسال پیش که وقت آزادم بیشتر بود و هنوز درگیر کار و زندگی نشده بودم، پایِ ثابت برنامه‌های مشاعره اسماعیل آذر بودم. شعر می‌خواندم، می‌شنیدم و با شرکت‌کننده‌های توی تلویزیون رقابت می‌کردم. غوطه‌ور در لذت شعرخوانی و به‌خاطر سپردن آن‌ها بودم، تا اینکه یک شب در یکی از برنامه‌ها، دکتر آذر دو بیت خواند که معادلات ذهنی من را کاملاً بهم ریخت. شعر این بود: شعر خوش آن نیست که برداریش / خوانی و دریابی و بگذاریش شعر خوش آن است که راهت زند / پنجه به دامان نگاهت زند راستش را بخواهید، خیلی از ماها به شعر و مقاله در حد همان "خوانی و دریابی و بگذاریش" نگاه می‌کنیم؛ برای همین هم درگیر لذت‌های آنی می‌شویم و برای فهمیدنِ عمیق چیزها خیلی وقت صرف نمی‌کنیم. حالا بعد از چند سال که بیشتر سروکارم با خواندن و نوشتن است، بیشتر از گذشته یاد این دو بیت می‌افتم. به این فکر می‌کنم که قرار است مقاله‌ای کوتاه بنویسیم که خواننده برای لحظاتی از خواندش لذت ببرد و  فکر کند حالا همه‌چیز را می‌داند؛ یا نه، روزها وقت بگذاریم تا چیزی به او ارائه کنیم که نگرشش را تغییر دهد و راه را برایش باز کند. نظر شما چیست؟ لذت‌های آنی را ترجیح می‌دهید یا دوست دارید برای فهمیدن مسائل وقت صرف کنید؟ :)

این سوال عجیبی نیست. این یک سوال طبیعی است که هر کس ممکن است در زندگی از خودش بپرسد. اینکه آیا باید به تلاش ادامه داد؟ من یا شاید بهتر است بگویم ما هم در نوین گاهی خسته می‌شویم. گاهی می‌پرسیم چرا باید ادامه داد... زمانی که نوین را شروع کردیم، فکرمان این بود که شکل کسب و کار در ایران را عوض کنیم. اینترنت را فرصتی می‌دیدیم برای اینکه کشوری بهتر داشته باشیم. به لطف اینترنت بود که ما شاهد کسب و کارهایی درجه اول مثل دیجی‌کالا بودیم. کسب و کارهایی که شفافیت و کیفیت را سر لوحه کار خود قرار داده بودند. کسب و کارهایی که دسترسی مردم به اطلاعات و آگاهی را ساده‌تر می‌کردند. امروز شاید برای ما روز سختی باشد. شاید از تلاش کردن خسته شده باشیم. شاید از خودمان بپرسیم که برای چه باید ادامه داد. در چنین شرایطی بد نیست به گذشته نگاهی بیندازیم و آدم‌هایی را ببینیم که برای امروز ما تلاش کرده‌اند. کسانی که می‌خواستند همۀ ما زندگی بهتری داشته باشیم. آیا ما نیز نباید به نوبه خودمان برای یک زندگی بهتر برای همه تلاش کنیم؟

یادش بخیر... روزهایی بود که من در خانه می‌نشستم و برای دیگران مطلب می‌نوشتم. این زندگی سابق من شیرینی‌ها و دردسرهای خاص خودش را داشت. یک سبک از زندگی که خیلی‌ها آن را دوست دارند. اگر شما هم جزو این آدم‌ها هستید، پس همایش فریلند را از دست ندهید. جای ما را هم خالی کنید.