تازه فهمیدم سخت‌ترین قسمت کار یک نویسنده، حذف کردن متنی است که با خون دل نوشته.

اما ماجرا چیه؟

بعد از مدت‌ها بالاخره طلسم ایبوک جدید نوین شکست و نوشتنش تمام شد.

اما بعد از بازبینی قرار شد یک فصلش بطور کامل حذف شود؛ نه اینکه محتوایش بد باشد! (اصلاً مگر نوین محتوای بد هم داره؟) ولی فصل محذوف با وجود مفید بودن، چیزی به کل کتاب اضافه نمی‌کرد.

انگار که شما به داروخانه رفته باشید تا قرص سر درد بگیرید متصدی یک قرص دل درد هم برایتان روی کانتر بگذارد و بگوید "این را هم استفاده کن، کار از محکم کاری عیب نمی‌کند."

نتیجه اخلاقی: همه چیزهای خوب را به هم وصله پینه نکنید چون باعث نمیشود خوبی‌ کار نهایی دو برابر ‌شود.

من فکر می‌کنم آنجا که شاعر گفته «من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود» احتمالاً مربوط به ماجرایی است که در آن مجبور شده ۵۰۰۰ بیت از شعرهایش را با دستان خودش دیلیت کند، وگرنه چنین بیت سوزناکی هیچ توجیه دیگری نمی‌تواند داشته باشد، حتی غم فراق و این حرف‌ها 😊.

یادش بخیر... روزهایی بود که من در خانه می‌نشستم و برای دیگران مطلب می‌نوشتم. این زندگی سابق من شیرینی‌ها و دردسرهای خاص خودش را داشت. یک سبک از زندگی که خیلی‌ها آن را دوست دارند. اگر شما هم جزو این آدم‌ها هستید، پس همایش فریلند را از دست ندهید. جای ما را هم خالی کنید.

نه آغازی دارد و نه پایانی... حرکت جاودانۀ ذهن است. دوگانگی جهان است، در مسیر یگانگی و هماهنگی. اتحاد میان خرد و عمل است و میان فهم و دلسوزی. چرخه بی‌پایان جهان است، از تولد به مرگ و از مرگ به تولد.

گره بی‌پایان، سمبلی بودائی است از حرکت، از بودن و از زندگی. سمبلی که ما بی‌نهایت دوستش داشتیم و به همین دلیل، طرحی از آن را به عنوان لوگوی مجموعه خود برگزیدیم.

از اول تا آخر دوران دانشگاهم، فقط یک چیز بود که حاضر بودم هر دوشنبه ساعت 8 صبح، از خوابم بزنم و بعد از طی کردن دو کیلومتر سربالایی مسخره، به آن برسم؛ و آن چیزی نبود جز کلاس‌های ادبیات استاد قاسمی. روش استاد این شکلی بود که هر جلسه 40 دقیقۀ اول کلاس مال بچه‌ها بود. هر بار یک نفر موضوعی انتخاب می‌کرد، می‌رفت جلوی کلاس دربارۀ آن حرف می‌زد، نظرات بقیه را می‌شنید و جواب می‌داد. یکی از صادق هدایت می‌گفت، یکی از عشق و دیگری از تاثیر معماری بر روان انسان. یک روز هم موضوع بحث یکی از بچه‌ها این بود: چرا ایران پیشرفت نمی‌کند؟ یادم است که آن روز دوستمان با هیجان خاصی رفت جلوی کلاس و در حالی‌که دست‌هایش را تند تند توی هوا تکان می‌داد، هِی دلیل می‌آورد و می‌گفت: اینجای کارمان اشتباه است، مگر ما از ژاپن چه کم داریم؟

اما... بعد از چند دقیقه استاد حرفش را قطع کرد و گفت: همۀ این چیزهایی که تو می‌گی در یک کلمه خلاصه می‌شود و نیازی به این همه اسلاید رنگارنگ نیست. بعد هم مکثی کرد و روی تخت نوشت: "خیانت". استاد می‌گفت وقتی منِ استاد سر و ته درس را می‌زنم دارم خیانت می‌کنم. وقتی شمای دانشجو تقلب می‌کنید دارید خیانت می‌کنید. وقتی بانکی امانت مردم را بالا می‌کشد، دارد خیانت می‌کند. وقتی کارخانه‌ای کالای بی‌کیفیت تولید می‌کند، دارد خیانت می‌کند و ... . حالا، بعد از این همه مدت، هنوز هم حرف آن روز استاد یادم می‌افتد و گاهی تهِ دلم خوشحال می‌شوم. خوشحالم در جایی کار می‌کنم که به اعتماد مخاطبانش خیانت نمی‌کند؛ هر چیزی که نیاز باشد را به خواننده‌اش می‌گوید و از آموزش به مخاطب و دادن اطلاعات به او و همکارانش هیچ ترسی ندارد : )

بی مسئولیتی کار سختی نیست. خودمان را می زنیم به کوچه علی چپ. احساس ناتوانی می کنیم. جوری رفتار می کنیم انگار در حال تلاش هستیم. ادای دانستن در میاوریم. تظاهر می کنیم. حتی به خودمان  دروغ می گوییم. وقتی هم که نتیجه شکست شد... می‌گوییم تقصیر ما نبود. ما تمام تلاشمان را کردیم. ما بهترین خودمان بودیم و نشد... و اینگونه به زندگی ادامه می‌دهیم... به زندگی که در حد تلاشی برای بقا تنزل پیدا کرده است. خوبی اش اینجاست که نمونه های بی مسئولیتی کم نیستند. آدم های بی مسئولیت کم نیستند. کسانی که موضوع را به روی ما نمی آورند تا دست خودشان رو نشود. و به این ترتیب است که با خیال راحت می توانیم ادامه دهیم. اما بی مسئولیتی نه چیزی به ما اضافه می کند، نه به جهان. بی‌حرکتی است در حرکت زمان.

مسئولیت از طرف دیگر، هر چقدر هم سخت باشد (که نیست)، شیرین است. اینکه کوچکترین اتفاقات را نتیجه کار و فکر و حرف و تصمیم خودمان ببینیم و نگوییم که کسی دیگر باعث شد یا من همه تلاشم را کردم. اینکه فکر کنیم اگر چیزی آن جور که باید نبود، بخشی از تقصیر گردن ماست. چون ما کسی جز خودمان را در کنترل نداریم. شاید این سخت تر به نظر برسد. اما به معنی آزادی است. حسی سازنده است. در حرکت است و زندگی را می سازد. و نمیدانم چطور آنطور که باید حق مطلب را ادا کنم، اما بی نهایت شیرین است.

به خدا اصلا کار سختی ازتون نمی‌خوام. بیاید یک کم به منفعت جمعی فکر کنیم و بشر دوست باشیم. یک کار خیلی خیلی راحت ازتون می‌خوام که هم من راحت میشم هم شما مخاطبای عزیز نوین که روی سر ما جا دارید.

لطفا بعد خوندن این یادداشت کلی بخندید و بگید "ایول! چقدر بامزه بود" خودتون تصور کنید که عباس و آقای رضوی واقعا آدمای بامزه‌ای هستن. اگه امکانش هست از خنده غش کنید. البته این قسمتش اختیاریه!

بعد از اون بگید که عجب نکتۀ آموزنده خفنی داشت، مسیر مارکتینگمونو تغییر داد این نکته. تروخدا اینجا قانع نشیدا! بعدش هم چند ساعت هم به اون نکته فکر کنید و در یک لحظه چشماتونو از تعجب گرد کنید و بگید که این نکته مصداق زندگی‌ام هست. دقیقا توی تمام زندگی هم جواب میده و همه مشکلات با فهمیدنش حل میشه. لطفا بعد از ذوق این نکته‌ای که فهمیدید غش کنید.

همین!

این همۀ چیزیه که در نوین از من انتظار میره در بخش یادداشت‌ها در نظر بگیرم و بعد نوشته‌ام را بنویسم. حالا اگه شماها خودتون خودجوش اینکارا رو انجام بدید هم من خیلی راحت می‌شم، هم نوین هم مدیر که از من همۀ اینارو با هم می‌خواد. واقعا هم کاری نداره

شما تمام این کارها رو بکنید، اگه زندگیتون عوض نشد یک بار دیگه تمام اینکارها رو با خلوص نیت انجام بدید.

می‌گویند کسی که قواعد بازی را بلد نیست قبل از شروع بازی بازنده است. فکر می‌کنم این جمله را می‌توانیم به بازی زندگی هم تعمیم دهیم.

زندگی هم یک بازی است اما مثل شطرنج نیست. در شطرنج فرصت‌ها همیشه یکسان و کنترل تمام بازی دست ما است. شانسی در کار نیست.

به نظرم زندگی مثل تخته نرد است. هربار که تاس می‌اندازیم فرصتی برای حرکت داریم. نصف بازی را تاس تعیین می‌کند.

نصف بازی زندگی هم دست ما نبود و نیست. این که کجا و چه زمانی هستیم، با کدام انسان‌ها روبرو می‌شویم و فردا چه اتفاق ناخواسته‌ای خواهد افتاد نتیجه تاس‌های ما است.

شاید مهم‌ترین قاعده بازی زندگی همین است. باید بلد باشیم با هر تاسی که آمد بازی کنیم.

با آنچه دارید شروع کنید، کارهایی را که بلدید انجام دهید و از چیزهایی که دارید استفاده کنید.

ولی نصفش دست ماست.

امروز صبح همین که وارد شرکت شدم، مدیر با هیجان خاصی سلام کرد و گفت که همین الان دست به کار شو و یک طرح خوب برای معرفی یک افزونۀ خفن بزن! بعد هم با ذوق و شوق برایم توضیح داد که با این افزونه از دست فونت‌های زشتِ صفحاتِ وب خلاص می‌شویم! بله کلاً هر زمان که بحث زیباسازی فضای اینترنت و خوشگل کردن نوشته‌ها باشد، مدیر ما سر ذوق می‌آیند!

خب دوستان، اگر شما هم مثل ما دوست دارید که صفحاتِ وبِ فارسی را با ظاهری زیباتر ببینید و فونت‌های معمولی و قدیمیِ ویکی‌پدیا، لینکدین، گوگل، اینستاگرام، فیسبوک و ... حوصله‌تان را سر می‌برد، همین الان افزونۀ فونت‌ایران را نصب کنید و با استفاده از 3 فونت جذاب ایران سنس، ایران یکان و ایران یکان دست‌نویس، روح دیگری به نوشته‌هایی که می‌خوانید ببخشید.

ناگفته نماند که بابت این افزونه باید از آقای مسلم ابراهیمی (بابت طراحی فونت‌ها) و آقای مصطفی الهیاری (بابت طراحی این افزونه) تشکر کنیم.

برای دانلود این افزونه وارد سایت فونت‌ایران شوید و بر اساس مرورگرتان افزونۀ فایرفاکس یا کروم را دانلود کنید.

وقتی شما یک فیلم سینمایی رو تماشا می‌کنین، یک داستان زیبا رو می‌بینین که واقعی و شگفت انگیز از ابتدا تا انتها روایت شده! عاشق آدمای قصه میشین، انگار اون آدما وجود دارن، باهاشون میخندین، اشک میریزین و کیف می‌کنین!
شما فقط فیلمو میبنین که آماده و زیباست و ازش لذت میبرین، ولی پشت اون فیلم دوساعته، تعداد زیادی آدمن که ساعت‌ها وقت گذاشتن، ساختن، خراب شده دوباره سعی کردن، رفتن، اومدن و کلی تلاش کردن.

همه کارهای منظم دنیا همینجوری شکل می‌گیرند!  می‌گید نه؟ میخوام ببرمتون به پشت صحنه دنیای تجارت نوین!

سکانس اول، تماشای فیلم توسط شما:
وقتی وارد سایت نوین میشین همه چیز مرتب و بجاست. آکادمی، محصولات جدید، وبلاگ شسته رفته و خدماتی که روی روال در حال انجام شدن هستن! خلاصه که همه چی آرومه و ما چقد خوشبختیم!

حالا اگر دوربین بچرخه بیاد روی پشت صحنه ورق برمی‌گرده!! حالا دیگه همه‌چیز آروم و بی‌صدا پیش نمیره! کلی آدم در حال بدوبدو و تلاش!
اتاق اول پر از صدای تلفن و پشتیبانی تبلیغات آنلاین!
اتاق دوم که درش بسته‌ است با پیام: در حال ضبط، لطفاً وارد نشوید!

اتاق سوم، اتاق محتوا! سکوت کامل فقط تق‌تق نت‌های کیبوردی با حکم نهایی کلید اینتر! تولید، تولید، تولید! و ...

این پشت صحنه‌ها همیشه پشت صحنه میمونه، چون همه فقط منتظرن فیلم شروع شه؛ اما من میخوام این روالو عوض کنم و گاهی دوربینو بچرخونم سمت پشت‌صحنه و دست‌های پشت پرده رو افشا کنم؛ دست‌های پشت پرده‌ای که اینبار نیت خیر دارند. قول میدم که جذاب و خوندنی باشه.

شک ندارم که همۀ ما گوشمون پره از قانون‌های موفقیت و راز آدم‌های موفق! یکی میگه صبح ساعت 5 بیدار بشید، یکی می‌گه زود بخوابید، یکی میگه استعدادهاتون رو شکوفا کنید، یکی می‌گه کاری رو که دوست دارید انجام بدید و غیره!

ولی به‌نظر من، تمام قوانین موفقیت می‌خوان یک حرف رو به ما بگن:

«مثل یک شکارچی تیزبین، فرصت‌ها رو شکار کن!»

آدم‌های موفق، فرصت‌های رشد رو به خوبی شناسایی می‌کنن و سریع می‌گیرن تو چنگشون.

یعنی چی؟

بذارید با مثال توضیح بدم. شما می‌تونید انتخاب کنید صبح که از خواب بیدار می‌شید تا 1 ساعت برید اینستاگرام چرخ بزنید یا اینکه چند صفحه از یک کتاب رو بخونید.

شما می‌تونید انتخاب کنید که وقتتون رو با چه آدم‌هایی بگذرونید.

شما می‌تونید انتخاب کنید که تو شبکه‌های اجتماعی چه محتوایی رو مصرف می‎کنید (پیج حاشیه یا یه پیج آموزشی؟).

در واقع، شما تو لحظه به لحظه زندگیتون در حال انتخاب کردن هستید؛ انتخاب می‌کنید که به سمت هدفتون حرکت کنید، یا اینکه نه؛ بی‌هدف باشید و فقط زمان رو سپری کنید؛ بدون اینکه دستاوردی داشته باشید.

خلاصه حرفم اینه: قدر دارایی ارزشمندتون، یعنی زمان رو بدونید! با هدف ازش استفاده کنید و برای چیزایی که دستاوردی براتون نداره، هدرش ندید.

پول، طلا یا حتی موقعیت، اگر از دست بره میشه دوباره برش گردوند؛ اما زمان از دست رفته هیچ‌وقت قابل بازگشت نیست! (حقیقت ترسناکیه، نه؟)